Uskrzydlony atmosferą festiwalu dnia poprzedniego dotarłem na drugi dzień WLW punktualnie w południe. I przeżyłem miłe zaskoczenie, że gości festiwalu jest wielokrotnie mniej niż wczoraj późnym popołudniem, kiedy swingując w tłumie docierało się do wyznaczonych przystani. Niedzielne wczesne popołudnie to był czas spokojnych rozmów, wymiany poglądów, uzupełniania wiedzy na miejscu jak i do malutkich słoiczków, które można było zakupić w festiwalowym sklepiku. Moja kolekcja pofestiwalowa wygląda jak armia chińskich wojowników (i czeka cierpliwie na wymarsz:-)

Oczywiście gości zaczynało przybywać. Rozpocząłem nietypowo od blenda z Japonii Nikka from the Barrel i nieświadomie miałem zaszczyt smakować kolejnego laureata międzynarodowych konkursów, tym razem International Spirits Challenge 2015 (ISC) w kategorii Best International Blend. Cytrusy przechodzące w maślane bułeczki i dłuuugi finisz.

Następnym przystankiem, jak na neofitę single maltów znów zaskakującym, okazał się Old Smoky Moonshine, czyli niestarzony destylat, wytwarzany w 100% z kukurydzy (zapewne GMO;-). Jakże zaskakujący zapach i smak – słodycz, toffi, ale najlepszy w tym wszystkim jest marketing.

Przy tym samym stoisku miałem okazję skosztować najlepszego w moim dotychczasowym, coraz dłuższym, życiu bourbona Ezra Brooks Single Barrel 12. Wielka delikatność, wanilia, miód, toffi, maślane bułki (chyba mnie podświadomie prześladują) i długi finisz. I bardzo fajne wprowadzenie do świata bourbonów przez krótką historię, do podstawowych cech gatunku.

Idąc do stoiska organizatorów Tudor House, nie omieszkałem spróbować kolejnej szwedzkiej Mackmyra, tym razem Vinterrök, następnie gryczanej whisky z francuskiej Bretanii Eddu.

Na wspomnianym stoisku Tudor House dane mi jednak było spróbować prawdopodobniej najbardziej poszukiwaną whisky na WLW, czyli Bowmore Devil’s Cask edycja III. Niedzielne popołudnie to był zdecydowany kres zapasów tej whisky na WLW, ale dla mnie się jednak znalazło ;-). Leżakująca w beczkach po sherry Oloroso pierwszego napełnienia i beczkach po sherry Pedro Ximenez, stanowi idealne połączenie dla ceniących dym i torf whisky z Islay, ale preferujących nuty słodsze, owocowe – rewelacyjny dym truskawkowo-malinowy, który snuje się w ustach przez długi czas.

Na tym samym stoisku spróbowałem legendę z Japonii, czyli The Yamazaki Single Malt, podniosłem wiek zapoznania z Bowmore do 18 lat, skosztowałem Auchentoshan, jedyną trzykrotnie destylowaną whisky ze Szkocji (w Irlandii to norma).

Dotarłem i do stoiska skandynawskiego. Właściciel pierwszej destylarni whisky na Islandii, co niniejszym czyni Islandię najdalej wysuniętą na północ wyspę Szkocji 😉 poczęstował mnie Flóki Icelandic Young Malt. Hlynur Thorkelsson razem z ojcem i bratem tworzą historię w destylarni położonej najbliżej bieguna północnego.

Na koniec skosztowałem zaskakująco dobre, delikatne Tomintoul 16 oraz rzutem na taśmę laureata wewnętrznego konkursu bloga Whisky My Whife na najlepszą whisky poprzedniego warszawskiego festiwalu z 2014 roku Artists #4 Bunnahabhain – przepiękna smakowo i wizualnie (opakowanie) whisky, dla mnie mix suszonych owoców i dymu. Dzięki Grzesiek i Daniel z WMW za inspirację i pozytywne naładowanie do pisania o whisky.

Kątem oka dojrzałem jeszcze Tamdhu, ale cóż, nie da się poznać i skosztować wszystkiego na tak bogatym w atrakcje festiwalu, jak Whisky Live Warsaw 2015.

Tak jak kiedyś spróbowanie Bowmore 12 otworzyło mi oczy (i nos, i kubki smakowe;-) na tą “prawdziwą” whisky, tak obecność na World Live Warsaw 2015 stało się dla mnie turbodowładowaniem, jeśli chodzi o ilość i jakość kosztowanych dotychczas whisky (jak wynika z relacji nie tylko), poznanie ciekawych i właściwych ludzi, co razem dało mi konkretny już impuls do pisania bloga e-whisky.pl moja droga do whisky.

P.S. Własnie wróciłem z koncertu Erik Truffaz Quartet – nie sądzę, aby Erik miał większy związek z whisky, ale blog ten ma być o tym, co najlepsze, więc Erik wpisuje się jak najbardziej;-).