Dla mnie Talisker to jedna z pierwszych i ulubionych whisky. Jako wyspiarska za honor stawia sobie za pewną dozę torfowego dymu, ale ma w sobie tak inne elementy, że jest w swym aromacie i palecie wyjątkowa. Oto jej najbardziej reprezentacyjny przykład Talisker’a, czyli:

Talisker 10 Years Old:

Nos: jod/ jodyna, cytrusy

Podniebienie: delikatny podmuch torfowego dymu, cały czas przenikany słodkimi (suszone owoce) i cytrynowymi nutami; słodkie nuty rozpadają się, ustępując pod naporem ognistego podmuchu (dosyć gryzącego, przyprawy, pieprz)

Finisz: podmuch, który trwa, szczególnie długo na końcu języka, słabnie, na koniec zostawiając zaskakującą, landrynkową słodycz.

Talisker to najstarsza i obecnie jedyna destylarnia na Skye, podobno najpiękniejszej wyspie Szkocji, wyspie mgieł. Jeśli na wyspie, to oczywiście przy brzegu zatoki Loch Harport z niesamowitym widokiem na skaliste góry Black Cuillin. Pojechać i nie wracać.

Założona została w 1830 roku przez braci Hugh i Kenneth’a MacAskill. Nie byli kochani przez współmieszkańców wyspy Skye przez swoje obszarniczo – agresywne podejście do ziemi. Historia destylarni Talisker nie jest historią rodzinną, przekazywania tradycji i umiejętności z pokolenia na pokolenie. To historia bankructw, zastawów bankowych, przejęć, fuzji i sprzedaży po prostu. Aż dziw bierze, że do naszych czasów dotrwała destylarnia sama w sobie i jej wybitny produkt. Obecnie Talisker należy do największej firmy alkoholowej świata Diageo, która posiada w swoim portfolio kilkadziesiąt destylarni w Szkocji, w tym zamknięte legendy jak Port Ellen i Brora, ale również czynne jak Lagavulin, Oban, czy Dalwhinnie. Aby jednak ogarnąć skalę wielkości Diageo podam kilka globalnych marek w ich koronie: Smirnoff, Johnnie Walker, Captain Morgan, Baileys, Guinness… a to wierzchołek góry lodowej. W 2014 Talisker wskoczył do pierwszej dziesiątki najlepiej sprzedawanych whisky Single Malt na świecie, wyprzedzając Bowmore i Cardhu.

Do 1928 roku Talisker, podobnie jak destylarnie z Lowlands, stosował system potrójnej destylacji. W 1960 destylarnia została w dużym stopniu zniszczona przez pożar, kiedy przypadkowo zostawiony otwarty zawór w alembiku końcowej destylacji, spowodował wyciek destylatu o wysokiej mocy, który zajął się ogniem i płonący spirytus wypłynął strumieniem Carbost Burn do zatoki Loch Harport, wywołując spektakularny widok płonącej wody. Po dwóch latach destylarnię odbudowano.

Woda pobierana z potoku Carbost Burn opływa górę Cnoc man Speireag (Hawk Hill), którą upodobały sobie orły przednie. Przepływa przez torf i wrzos, jest bogata w jod, co nadaje whisky Talisker wyrazisty zapach i smak. Od 2014 wprowadzono specjalny system chłodzący, wykorzystujący wodę morską. W 1972 zrezygnowano ze słodowania własnego jęczmienia, a dostarczany z zewnątrz jest torfowy, ale nie aż tak jak kuzynów z Islay. Cechą charakterystyczną Taliskera są tradycyjne drewniane wężownice (wormtubs), specjalne urządzenia do schładzania destylatu w końcowym etapie wytwarzania. Wyjątkowy jest również magazyn, w którego oknach zamiast szyb wstawione są drobne, druciane siatki, aby dojrzewająca whisky była wyeksponowana na działanie morskiego powietrza. I na pewno to czuć.

W 1988 Distillers Company Limited (DCL), poprzednik Diageo, zrobił olbrzymi krok marketingowy dla rozwoju rynku Single Malt Whisky. Wybrano 6 whisky single malt z różnych regionów Szkocji tworząc The Classic Malts of Scotland. Do serii Classic Malts weszły: Talisker właśnie, Oban, Lagavulin, Dalwhinnie, Glenkinchie oraz Cragganmore. Seria ta była szeroko promowana, początkowo w sklepach duty free, z wykorzystaniem specjalnych stojaków, mapą Szkocji, czy wideo z Michaelem Jackson’em, omawiającym poszczególne whisky z Classic Malts. Sukces serii przekroczył wszelkie oczekiwania, był kamieniem milowym dla rynku Single Malt rozpoczętego przez Glenfiddich w 1963.

Whisky Talisker mają uznaną renomę, potwierdzaną na wszelakich konkursach. Talisker 10 YO oraz Talisker 18 YO były wielokrotnie nagradzanymi w konkursach IWSC oraz ISC. W 2007  Talisker 18 YO był pierwszą whisky, która zdobyła World’s Best Single Malt Whisky w zainaugurowanym wówczas World Whiskies Awards.

Obok 10-letniej i 18-letniej klasycznych, acz wybitnych wersji Taliskera, funkcjonują również pożądane edycje 25 i 30-letnie. To co tygrysy lubią najbardziej, to edycja edycja cask strenght Talisker 57º North. Równie ciekawy może być (degustacja przede mną) Talisker Port Ruighe, finiszowany w beczkach po porto ruby. Od kilku lat Talikser wchodzi mocno w obszar NAS (no age statement) w postaci Talisker Storm, Talisker Dark Storm oraz od 2015 Talisker Skye. Nie zapominajmy również o fakcie, że destylaty Taliskera uczestniczą znacząco w blendach Johnnie Walker’a.

Spacer po destylarni najlepiej zwieńczyć kieliszkiem Taliskera, okraszonym świeżymi ostrygami z pobliskiej zatoki Loch Harport. Sláinte.

wszystkie zdjęcia, za wyjątkiem własnych, pochodzą ze stron: awa.dk, mirror.co.uk, myhighlands.de, thewhiskyexchange.com, whiskytreasury.com.sg, wikipedia.org